نقد و خلاصه داستان فیلم خانه گوچی (House of Gucci)

فیلم خانه گوچی یا خاندان گوچی (House of Gucci) تازه‌ترین اثر کارگردان مشهور و پا به سن گذاشته «ریدلی اسکات» است. در این درام تاریخی و جنایی که از کتاب «خانه گوچی: داستانی شورانگیز از قتل، دیوانگی، فریبندگی، و طمع» اثر «سارا گی فوردن» الهام گرفته، بازیگرانی از جمله «لیدی گاگا»، «آل پاچینو»، «آدام درایور»، «جرمی آیرونز» و «سلما هایک» نقش‌آفرینی کرده‌‌اند. فیلم خانه گوچی در فاصله ماه‌های فوریه تا مه ۲۰۲۱ فیلم‌برداری و نهایتا ۲۴ نوامبر ۲۰۲۱ نیز به صورت عمومی اکران شد. این فیلم نقدهای‌ آمیخته‌ای از منتقدان دریافت کرد. بسیاری از بازیگری‌های خانه گوچی تمجید کردند، اما فیلمنامه و ریتم و لحن فیلم را به باد انتقاد گرفتند. در مجله کوروش نقد و بررسی و خلاصه داستان فیلم خانه گوچی را بخوانید. با سرویس هنر و سینما همراه باشید.

مشخصات فیلم گوچی (House of Gucci)

ژانر: درام، جنایی

کارگردان: ریدلی اسکات

فیلمنامه‌: بکی جانستن، روبرتو بنتیوگنا

براساس کتاب: «خانه گوچی: داستانی شورانگیز از قتل، دیوانگی، فریبندگی، و طمع» اثر سارا گی فوردن

بازیگران: لیدی گاگا، آدام درایور، جرد لتو، جرمی آیرونز، سلما هایک، آل پاچینو

موسیقی: هری گرگسون-ویلیامز

فیلمبرداری: داریوش وولسکی

تدوین:‌ کلر سیمپسون

محصول کشور: ایالات متحده

زبان اصلی: انگلیسی

تولید: مترو گلدوین مایر، برون کریتیو، اسکات فری پروداکشن

توزیع‌: یونایتد آرتیستس، یونیورسال پیکچرز

اکران:  ۲۴ نوامبر ۲۰۲۱ (ایالات متحده)

مدت زمان: ۱۵۸ دقیقه

بودجه: ۷۵ میلیون دلار

فروش گیشه: ۱۵۱٫۲ میلیون دلار

امتیاز آی‌ام‌دی‌بی (IMDb): ۶،۹

راتن تومیتوز: ۶۳٪

متاکریتیک: ۵۹٪

خلاصه داستان:

هنگامی که «پاتریسیا رجیانی» (لیدی گاگا) با ازدواج با «مائوریتسیو گوچی» صاحب «خانه مد گوچی» وارد این خانواده متمول می‌شود، جاه‌طلبی‌های لجام گسیخته او باعث شروع زنجیره‌ای از اتفاقات می‌شود که به خیانت، انحطاط، انتقام و نهایتا قتل می‌انجامد.

نقد و بررسی فیلم خانه گوچی

شاید بتوان فیلم خانه گوچی را «پدرخوانده‌ی دنیای مدرن» دانست. این ملودرام جنایی پیرنگ داستانی مهیجی دارد و شخصیت‌هایی را نشان می‌دهد که از بدبختی و فلاکت به دنیای پرزرق و برق گوچی‌ها پای می‌گذارند. در چنین دنیایی عشق و نفرت بیش از همیشه همچون دو روی یک سکه هستند و محبت و انتقام نیز خیلی زودتر از آنچه در تصور بگنجد جای خود را با یکدیگر عوض می‌کنند.

دنیایی که آدم‌های آن تا دل‌تان بخواهد غیرقابل پیش‌بینی هستند. و البته دنیایی که هیچ‌ تلخی‌ و شیرینی‌‌ در آن همیشگی نیست و لحن و ریتم داستان نیز همچون امواج دریای طوفانی لحظه‌ به لحظه عوض می‌شود. هر فیلمسازی در چنین خط داستانی ناچارا به کلیشه‌ها و اغراق‌ها روی می‌آورد. اما مهم‌ این است که بتواند در درون همین کلیشه‌ها رنگی از اصالت بر اثرش بپاشد. این دقیقا همان کاری است که ریدلی اسکات در جدیدترین فیلم خود، خانه گوچی، توانسته تا حدی از عهده انجام آن بربیاید.

برای تماشای فیلم خانه گوچی چندان نیازی به دانستن سرگذشت خانواده گوچی و روابط پیچیده ‌آن‌ها در دنیای مد و همینطور زندگی پر فراز و نشیب‌شان ندارید. بلکه به راحتی می‌توانید با دنبال کردن خط داستانی ساده‌ی فیلم آنچه لازم است را بفهمید. اما اگر با حواشی این خانواده جنجالی آشنایی داشته باشید، بی‌شک لذت بیشتری از تماشای فیلم خانه گوچی (House of Gucci) خواهید برد.

بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم ماشین مرا بران (Drive My Car)

سرگذشت خانواده جنجالی گوچی در فیلم خاندان گوچی

فیلم‌هایی از جنس فیلم خاندان گوچی که بر اساس رویدادها و شخصیت‌های واقعی ساخته‌اند معمولا دو رویکرد را برای مواجهه با مخاطب دنبال می‌کنند. یا فرض را بر این می‌گذارند که مخاطب با تمام جزئیات داستان آشنایی دارد. در این حالت، سازندگان فیلم چارچوب دراماتیک فیلم را طبق همین پیش‌فرض بنا می‌کنند.

اما در حالت دوم، فیلمسازانی هستند که تصمیم می‌گیرند طوری مخاطبان را وارد داستان فیلم کنند که حتی کسانی که هیچ‌وقت ماجرای فیلم به گوش آن‌ها نخورده نیز به راحتی با موضوع ارتباط برقرار کنند. ردپای رویکرد اول را می‌توان در فیلم‌هایی همچون «بوهمین راپسودی (۲۰۱۸)» که به زندگی «فِردی مِرکوری»، رهبر گروه راک «کوئین» و «اسپنسر (۲۰۲۱)» که به ماجرای زندگی «شاهدخت دایانا»‌ پرداخته بودند پیدا کرد. این رویکرد بیشتر باعث می‌شود تا فیلم‌های جنجالی اما تاریخ مصرف‌داری ساخته شود که پس از مدتی به دست فراموشی سپرده می‌شوند.

اما رویکرد دوم را که کارگردانان صاحب‌ سبکی همچون «ریدلی اسکات» استادانه به کار می‌گیرند بیشتر طرفدار دارد. خوشبختانه ریدلی اسکات و فیلمنامه‌نویسان او در فیلم خانه گوچی نیز تصمیم گرفته‌اند از رویکرد دوم بهره بگیرند.

به همین دلیل می‌توان به راحتی به هر کسی که حتی نام خانواده گوچی نیز به گوش او نخورده نیز توصیه کرد فیلم خاندان گوچی را تماشا کند و چه بسا از تماشای دیوانه‌بازی‌های «پاتریسیا رجیانی» (لیدی گاگا)،‌ بلاتکلیفی‌های «موریتسیو گوچی» (آدام درایور) و جاه‌طلبی‌های «آلدو گوچی» (آل پاچینو) کمال لذت را نیز ببرد.

تماشای دیوانه‌بازی‌های یک خانواده جنجالی در خانه گوچی

دنیای مد عرصه جلوه‌گری و ظاهرسازی است، دنیایی که گاهی گل‌درشت و باسمه‌ای و گاهی نیز شیک و تجملی از آب در می‌آید. فیلم خانه گوچی از نظر وفاداری به واقعیت سعی کرده به عصاره‌ی داستان خود بچسبد و البته اصلا هم از تجمل و جلوه‌گری کم‌مایه نباشد. انتخاب لیدی گاگا برای بازی در مهم‌ترین نقش فیلم نیز که قابلیت کشاندن میلیون‌ها تماشاگر به سالن‌های سینما را دارد از همین قاعده‌ ساده پیروی می‌کند.

گاگا در فیلم خاندان گوچی دقیقا همانی که باید باشد است: زنی زیاده‌خواه و جاه‌طلب که به تعبیری از ظاهر فریبنده‌اش هم به عنوان سلاح و هم سپر بهره می‌برد. او همان‌قدر که فریبنده است، اعصاب‌خردکن نیز هست و همانقدر که زرنگ است، ابله نیز هست. حرکت روی مرز همین تناقض‌ها شخصیت او را با دنیای جلوه‌گرانه‌ی فیلم خاندان گوچی وفق می‌دهد.

دنیایی به دور از احساسات‌گرایی که همه‌چیز آن باید کاملا آشکار و پرشتاب رخ دهد. ریدلی اسکات طبق همین الگو سرگذشت خانواده گوچی را در طول سه دهه دنبال کرده و قاب‌های مهمی از زندگی ‌آن‌ها را به تصویر می‌کشد. هر کدام‌ از قاب‌های فیلم نیز به دقت طبق دوره‌ی خود در دهه‌های هفتاد، هشتاد و نود صحنه‌پردازی و طراحی شده‌اند و موسیقی‌های جذاب و گوش‌نوازی نیز روی آن‌ها قرار گرفته است.

ریدلی اسکات در ۸۴ سالگی همچنان می‌تازد

فیلم خانه گوچی درام تاریخی است که در چنین دوره و زمانه‌ای به آن نیاز مبرم داریم، درامی که هم چشم‌گیر از آب درآمده و هم آنجایی که لازم باشد سرگرم‌کننده است. فیلم خاندان گوچی شاید نتواند در برخی قسمت‌ها کاملا رضایت‌بخش باشد، اما در نشان دادن سیر تحول شخصیت «مائوریتسیو» از جوانی سر به‌ زیر و پراحساس به یک کاسب بی‌عاطفه به خوبی عمل کرده است.

اگر برخی ایرادات فیلم همچون شکل‌ نگرفتن روابط برخی شخصیت‌ها با هم از جمله رابطه‌ی مائوریتسیو با فالگیرش با بازی «سلما هایک» خوب از آب در می‌آمدند، فیلم کامل‌تر از این نیز می‌شد. فیلم خاندان گوچی با وجود ایراداتی که دارد همچنان اثری است که کم‌تر می‌توانید نسبت به آن بی‌تفاوت باشید.

خانه گوچی نشان می‌دهد، ریدلی اسکات همچنان در ۸۴ سالگی می‌تواند فیلم‌هایی بسازد که از سکانس‌های آن شور و انرژی به تماشاگر منتقل شود؛ شور و انرژی که به خصوص در دوره‌ای که فیلم‌ها هر چه بیشتر رو به نحیفی می‌روند، باید قدردان آن باشیم و تا جایی که می‌توانیم از تماشای آن لذت ببریم.

بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم قدرت سگ

نظر منتقدان درباره فیلم خانه گوچی

فیلم خاندان گوچی نقدهای آمیخته‌ای را از منتقدان دریافت کرد، هرچند تماشاگران از آن استقبال خوبی کردند. وب‌سایت «راتن تومیتوز» از روی ۳۳۳ نقد و بررسی به آن امتیاز ۶۳ از ۱۰۰ داد. دیگر وب‌سایت گرداوری دیدگاه «متاکریتیک» ‌نیز به فیلم خانه گوچی از روی ۵۷ نقد و بررسی امتیاز ۵۹ از ۱۰۰ داد که در این وب‌سایت به معنای «نقدهای آمیخته یا متوسط» است.

«آلیسا ویلکینسون» از «وکس» در نقد آمیخته‌ای به فیلم ضمن تمجید از بازی‌ها، از فیلمنامه‌ی کم‌جان آن انتقاد کرد. «ریچارد روپر» از «شیکاگو سان تایمز» به فیلم ۲،۵ ستاره (از چهار) داد و نوشت: «آدام درایور و لیدی گاگا با هم زوج خوبی به وجود آورده‌اند. دیدن آل پاچینو که مانند شیر غران در زمستان است نیز جذابیت خاصی دارد. اما سلما هایک و آیرونز در ایفای نقش‌های خود درخشان عمل نکرده‌اند.» «ای.او. اسکات» منتقد «نیویورک تایمز،» نیز خاندان گوچی را فاقد «ضرورت‌های بصری یا الهام‌بخشی لازم» دانست.

بسیاری از منتقدان لهجه‌ی ایتالیایی لیدی گاگا را به باد انتقاد گرفتند. «فرانچسکا دی مارتینی»، بازیگر و مربی ایتالیایی که برای آموزش دیالوگ‌های سلما هایک سر صحنه فیلم حاضر بود در این رابطه گفت: «لهجه گاگا دقیقا ایتالیایی نیست، بلکه بیشتر به روسی شباهت دارد.»

منتقدان «بی‌بی‌سی» نیز بازی «جرد لتو» در نقش «پائولو گوچی» را «تمسخرآمیز و آزاردهنده» دانستند. «مارک کرمود» یکی دیگر از منتقدانی بود که بازی‌های فیلم را «خنده‌دار» توصیف کرد. با این حال، «مایکل شیندلر» در پاسخ به نقدهای منفی که از بازیگری‌های فیلم خاندان گوچی شده بود عنوان کرد که بازی‌ها باید با محتوای دراماتیک فیلم نیز منطبق می‌بودند. این منتقد در ادامه‌ افزود: «بسیاری از منتقدان همین تضاد پرفراز و نشیب و به شدت ناهمگون درون فیلم را نادیده گرفته‌اند.»

منبع: rogerebert